Het lijkt makkelijk als mensen mij nu zien. Ik hoor wel eens zeggen, goh Toon, kijk eens waar je nu staat, je hebt alles wel een plekje kunnen geven, erg knap van je. Maar zo gemakkelijk is het niet. Voor mij niet en niet voor alle mensen die lijden aan depressies.
Het mooie van ouder worden is dat ik ouder mag worden!
19 december 2018
In deze blog vertelt Toon over ouder worden en welke krachtenbundel hij inzet om zijn leven met een chronische depressie leefbaar te houden.
Als je een lekker gebakken cake voor je ziet, denk je ook niet meteen dat daarvoor een aantal eieren gebroken is, dat er verschillende ingrediënten zijn samengevoegd, je ziet de deuk in de boter ook niet meer of het meel dat als los zand uit het pak valt en je ziet niet dat er flink geroerd en geklopt is. Maar dat is wel allemaal gebeurd, voordat die cake kant en klaar uit de oven komt.
Toon Walravens
Zo zie je bij mij aan de buitenkant een stabiel beeld omdat je ogen dit waarnemen. Dat wat de ander aan de buitenkant ziet komt niet altijd overeen met mijn menselijke binnenwereld. Zoals bij iedereen.
Zo gebruik ik allerlei ingrediënten om mijn leven met een chronische depressie leefbaar te houden. Pijnvrij leven is me (nog) niet gelukt. Uiteraard mag en moet het levende leven gevoeld worden. Zowel blijdschap als verdriet horen bij het dagelijks leven... zo ook bij het mijne. Na twintig jaar zelfonderzoek heb ik de nodige kennis opgedaan omtrent chronische depressie en ben ermee aan de slag gegaan. Ik ken inmiddels mijn onzekerheden en onrust. Dat maakt dat de weg open ligt voor de transitie naar kracht in mezelf als mens met een handicap, om zo tot gelijke kansen, hoop en vertrouwen te komen. De meest voorkomende zin die ik tot nu sprak tegen mezelf in dit leven is: kom in beweging, Toon.
Zo gebruik ik allerlei ingrediënten om mijn leven met een chronische depressie leefbaar te houden. Pijnvrij leven is me (nog) niet gelukt. Uiteraard mag en moet het levende leven gevoeld worden. Zowel blijdschap als verdriet horen bij het dagelijks leven... zo ook bij het mijne. Na twintig jaar zelfonderzoek heb ik de nodige kennis opgedaan omtrent chronische depressie en ben ermee aan de slag gegaan. Ik ken inmiddels mijn onzekerheden en onrust. Dat maakt dat de weg open ligt voor de transitie naar kracht in mezelf als mens met een handicap, om zo tot gelijke kansen, hoop en vertrouwen te komen. De meest voorkomende zin die ik tot nu sprak tegen mezelf in dit leven is: kom in beweging, Toon.
Stil in een hoekje zitten is geen optie
Er zijn nog véél dagen dat ik oog in oog met mijn beperkingen sta. Dat er een heftige worsteling plaatsvindt in mijn lichaam tussen wat zich onder en boven mijn wenkbrauwen afspeelt. Dat mijn gevoel en emoties zich tegen mij keren en mijn hersenen geen afweersysteem hebben. Totdat er totale leegt volgt. Echter, stil in een hoekje gaan zitten wachten tot het over gaat is allang geen optie meer. Dan verlies ik mezelf, kom ik tot niets meer en het dominante depressieve gevoel en angst krijgen dan een kans het helemaal over te nemen. Juist voor dit soort momenten heb ik dan mijn krachtenbundel, zoals ik mijn hulpmiddelen noem. Ik wil zolang mogelijk eigen regie en verantwoordelijkheid voor mijn leven. De keuze is aan mij, tot wel of niet willen leven.Ontladen en vrije ruimte
Als de depressie toeslaat heb ik mijn rituelen: dan ga ik wandelen in de natuur. Altijd op dezelfde plek ga ik zitten en kom er tot rust. Ik zit aan de waterkant en aan de overkant landt een uil in de wei. Een reiger zet zich in een boom op zijn nest. Het geluid van stromend water en de wind door de bomen maakt me rustig. Even terug naar de basis met beide benen op de grond. Onze honden houden me in beweging omdat ik weet dat ze altijd afhankelijk van mij zijn. Ze willen aandacht, willen naar buiten en dat maakt dat ik in beweging kom. Ze geven en vragen ook aandacht en houden mij in het hier en nu. Ik heb mijn eigen muzieklijst waar ik tijdens het luisteren mijn gevoel in kwijt kan. Belangrijk is dat ik mezelf kan ontladen en mijn gevoelens ook de vrije ruimte krijgen. Dan is er een hele goede vriendin die ik via Whatsapp complete epistels stuur over wat mij bezig houdt en die mij probeert te begrijpen. Ook laat ze mij op haar beurt merken dat ze aan me denkt. Zij deelt ook veel met mij. Het voelt of ik telkens mezelf moet resetten en dan komt mijn leven weer op gang.Steun en toeverlaat
Mijn vrouw die mij structuur biedt en er altijd voor mij is. Die veel om me geeft en die ook zegt niet op de wereld te zijn gezet om mij alleen maar te pamperen. Ze betrekt mij gewoon in de dagelijkse bezigheden en confronteert me ook met mijn gedrag en houdt zielsveel van mij. Zij let mee op mijn lichamelijke conditie, of ik voldoende slaap en niet doorschiet in mijn eetgewoonten. Inmiddels hebben we samen een gezonde levensstijl opgebouwd en dat merk ik in mijn lichaam.We hebben een structuur gevonden dat ik mijn medicijnen voor o.a. mijn hart en vaatproblemen op tijd neem. Ze liggen op een plek waar ik elke ochtend moet zijn.
Mijn beperkingen maken van mij een krachtig man met onzekerheden en een gezonde dosis nervositeit.
Toon Walravens
Vrienden
Ik heb geen grote groep vrienden maar de vrienden die ik heb zijn goud waard. Zij weten wat er speelt in mijn leven en zijn eerlijk en open naar mij. Ze geven oprecht om mij en zeggen waar het op staat en hoe ze mij ervaren. Op een gelijkwaardige manier. Ik ben open naar mijn collega’s en werkgever, dit is wie ik ben. Zo sta ik in het leven en dit is de afspraak met mezelf om ouder te worden. Mijn dagelijkse omgeving waarin ik leef, waar ik liefheb, waar ik werk en woon is mijn spiegel. De mensen die van mij houden zijn mijn natuurlijke medicijn. Zij hebben oprechte aandacht, interesse en belangstelling voor mij en zullen me aanspreken als ze denken dat het niet goed gaat. En ik......ik heb geleerd erop te vertrouwen en daar ook wat mee te doen.Tja, en als de depressie te ernstige vormen aanneemt en het niet anders meer kan, heb ik ook nog medicijnen om de scherpte uit het ziekteproces te halen. Indien nodig gebruik ik slaapmedicatie en soms moet ik even weg uit mijn omgeving. Dan is er nog de goede relatie met de huisarts en een behandelaar die met pensioen is, waar ik op kan leunen. Wetend dat ik dit allemaal op de achtergrond als steun heb, ervaar ik het leven velen malen aangenamer. Volgens mij zijn dit de (mijn)gebruikelijke menselijke behoeften. Geen enkel mens hoeft liefde, aandacht, vertrouwen of vriendschap te verdienen, dat geef je elkaar!
Door middel van opgedane ervaringen uit het verleden heb ik geleerd om zo goed mogelijk om te gaan met mijn mindere dagen en volop te genieten van de mooie. Ik heb het leven lief, ook de pijnlijke momenten.
Zoals iemand ooit zei: Geef mensen het gevoel dat ze er toe doen en dat ze de moeite waard zijn. Dit kun je opvatten als iets van een groot geheel, voor iemand in Afrika, China, Beiroet, maar ook naar degene die achter, naast of voor je zit.
Toon Walravens
Hoop en geloof
Het ergste is als je geen hoop meer hebt. Het is erg eenzaam als je niet meer kunt hopen, je verliest je geloof, vertrouwen en kracht om vooruit te komen. Hoop is de olie die ik nodig heb om mijn gevoel en hart te openen. Hoop kreeg ik mede door oprecht te luisteren naar iemand die anders voelt en denkt over hetzelfde onderwerp. Ieder mens is immers uniek en juist dat deed mij beseffen dat ook ik uniek ben. Hoop is een vriend geworden tijdens de reis van mijn leven; iemand die in mijn oor fluistert: ‘het zal beter worden..... het donkerste gedeelte is achter me....het daglicht komt eraan.’ Hoop is het enige wat zich verdubbelt wanneer je het deelt. Mijn vrouw en dierbaren geven mij het gevoel dat hun wereld mooier is met mij er in.Net als elk mens heb ik recht op mijn eigen struikelblokken, daarmee zeg ik niet dat ik recht heb op mijn eigen ondergang! Dat wil ik voorkomen.