Vanaf het allereerste leven zijn we in interactie met onze binnen- en buitenwereld. De primaire verzorgers, met wie we de eerste hechtingsrelaties aan gaan, helpen ons een weg te vinden in alle nieuwe prikkels door een primair non-verbale dialoog. Deze niet- talige dans van wederzijdse beïnvloeding blijft ons hele leven actief, ook als er sprake is van incidentele of langdurige onveiligheid. In trauma, of dat nu hechtingstrauma, ontwikkelingstrauma, vroegkinderlijk trauma, chronisch of incidenteel trauma is, overschrijdt de grootte van de prikkels het vermogen om deze te verwerken. Evolutionaire oude mechanismen worden in stelling gebracht om te overleven. Dit is waarmee onze cliënten bij ons komen. Dit is waarmee ze in onze kamer zitten en ons beïnvloeden. En wij, met onze eigen biologische bagage, behandelen onze cliënten met specifieke behandeltechnieken. Maar hoezeer laten we ons door hen beïnvloeden, merken we dat op en zo ja, wat doen we ermee?
De cursus behandelt onder andere de volgende onderwerpen:
- emoties en hun functie in het dagelijkse leven
- het autonome zenuwstelsel, polyvagus theorie
- gehechtheid, het belang van vroege gehechtheidsrelaties voor het ontwikkelende brein
- affectregulatie als kernbegrip, met aandacht voor de interacties binnen het gezin die hiervoor de basis vormen
- neurobiologische afweermechanismen en overlevingsstrategieën, bron van hulp en klachten
- lichamelijke reacties en het non-verbale geheugen
- de rol van spiegelneuronen in gehechtheid
- leren kijken; er valt heel veel te zien als je kijkt
- vroege gehechtheidsrelaties en hun verband met hechtingsstijlen en copingstrategieën op volwassen leeftijd
- mentaliseren: de rol van gehechtheid bij het ontwikkelen van mentaliserend vermogen. De relatie tussen mentaliserend vermogen en empathie
- overdracht en tegenoverdracht in het kader van vroege gehechtheidsrelaties: de gehechtheidservaringen van de therapeut en de begrenzing van wat bereikbaar is in therapie vanuit de mogelijkheden en beperkingen van de therapeut
- de ‘non-specifieke factor’ in psychotherapie in het kader van gehechtheid, trauma en de neurobiologische reacties van zowel therapeut als cliënt
- de therapeut als veilige ouder, geraakt maar niet ontregeld door het verhaal van zijn/haar cliënt en het vermogen tot mentaliseren van de therapeut
