Wat volgde is een lange en moeizame weg die gekenmerkt werd door vele terugslagen. Maar, deze route bracht mij uiteindelijk wel waar ik nu ben en die route laat ook zien dat ik, met name met behulp van (lieve en professionele) mensen en intensieve trauma-ondersteuning, mijn (psychiatrische) problemen onder controle heb weten te krijgen. Dit alles heeft mij enorm geholpen in mijn zoektocht van het leren leven, voelen en aangaan, huiveren en verwonderen, afzien en opkijken en heeft mij stapje voor stapje elke dag weer wat doen groeien. Op weg naar stabiliteit, een nieuw en gevoelsvoller leven.
Elke dag een beetje meer littekenweefsel en minder pijn
Het voorzichtige herstel, dat mogelijk is, maar soms zover weg lijkt, maakt dat ik mijn verhaal nog steeds meer dan de moeite waard vind om te vertellen. Omdat het anderen mogelijk het kleine beetje hoop geeft, waar zij naar zuchten. In mijn boek is dat natuurlijk al gebeurd, maar ook na het verschijnen van mijn boek, heb ik me verder ontwikkeld. Het delen van mijn verhaal heelt nog steeds de diepere wonden en zo ontstaat elke dag een beetje meer littekenweefsel.
Bovendien, heeft het gesproken woord een groots bereik. In elk verhaal zit een emotie, die gezien, gehoord en gevoeld mag worden. Door met elkaar te delen, leren we de wereld een beetje te herstellen. Ik heb enorm bewondering en waardering voor mensen die hun verhaal vertellen, maar ook bewondering en waardering voor mensen die het niet doen. Omdat het beide moeilijk is en ieder zijn unieke weg kiest om met zijn of haar verhaal te leven.
Menselijk medegevoel als mijn drive
Ik ben ervan overtuigd dat verhalen inzicht, kracht en hoop bieden aan (jonge) mensen met een vergelijkbaar verhaal. Maar zeker ook voor hen die met verbazing luisteren, omdat dit soort verhalen (gelukkig) ver van hen af staan. Ik realiseer mij ook dat het mensen aan het denken kan zetten die in het achterland van mijn verhaal betrokken zijn zoals: justitie, ggz, gemeentemedewerkers, familie en slachtoffers.
Tegenwoordig gebruik ik mijn nederigheid, present zijn en menselijk medegevoel, alertheid, mijn geweten, tegenwoordigheid van geest en beslisvaardigheid, waar nodig om de rechten van elk kind in acht te nemen en te beschermen. Dat is mijn drive en ik ga tot het uiterste!
De weg die ikzelf bewandeld heb, is de weg van onmacht naar kracht, van hopeloosheid richting hoop en van een ijzeren wil en doorzetting om het leven glans te geven. Om de relatie met mezelf en anderen op orde te krijgen, om de wereld een klein beetje mooier te maken. Want, zoals Professor Andries Baart zegt: ‘presentie is een relatiegestuurde aangelegenheid’.
